21 Juli 2019 - Wandeling van Starkenburg naar Enkirch v.v.

Zondag ontbijten we wat later. De afgelopen nacht was warm, maar toch heb ik goed geslapen. Onze slaapkamers staan op het noorden of zo, dus die zijn altijd wel wat koeler dan de rest van het huisje. Hoewel ze wel boven zijn en warmte naar boven trekt. Maar goed, koeler dus....

Na het ontbijt stel ik voor een wandeling van zo'n 7km te gaan maken langs de Moezel en Kröv. Maar Erik ziet meer in een wandeling van 11+ km die vanuit Enkirch vertrekt. Hij zegt dat wel al veel van Kröv en omstreken gezien hebben en daar heeft ie wel een punt. Manon en ik gaan overstag en ik heb er wel zin in, want de beschrijving klinkt leuk. 

We gaan dus met de auto naar Enkirch waar de route (Leiermannspfad) zou beginnen. Maar het dorpje heeft heel veel kleine wegen en we vinden even geen parkeerplaats en voordat we het weten zijn we al in Starkenburg, waar onze wandeling naar toe zou gaan. We besluiten daar de auto maar te laten staan, want wat maakt het uit of je nou bij het een of het ander begint. Het is een rondwandeling, dus hoedanook komen we terug. In Starkenburg staan we direct aan het pad, zo blijkt en het blijkt ook een deel van het Santiago de Compostella pad te zijn. Dat zien we aan de schelpen-bordjes die langs de route staan. Het is een erg leuk smal pad, wat hoog langs de heuvel boven de Moezel loopt. Veel uitzichten naar Enkirch en naar de plaatsjes aan de overkant van de Moezel. Wel is het erg warm, maar gelukkig is er af en toe een koele bries in de rug. In Enkirch aangekomen gaan we even op een bankje in de schaduw lunchen. We hebben dan zo'n 4km van de totale afstand afgelegd. Na de lunch weer teruglopen naar Starkenburg. We volgen niet langer de Moezel, maar een stroompje meer landinwaarts (Ahringsbach). Hier zijn de paden breder, om uiteindelijk nog met een omwegje naar een oude watermolen te gaan. 

Vanuitdaar is het enorm stijgen tot we weer in Starkenburg zijn. Het was een mooie wandeling. Die laatste stijging nekt je wel een beetje, maar goed, uiteindelijk ben je toch altijd weer trots op jezelf. 

Feitje: De naam Leiermannspfad gaat terug naar de legende van de Leiermann vom Ahringsbach, die vertelt over een muzikant die 's nachts van Starkenburg naar Enrich wandelde. Uit angst voor een beer klom hij in een boom en speelde de hele nacht op zijn lier om de beer gelukkig te houden.

Langs de route stonden ook hier en daar liedjes opgehangen (tekst en muziek), maar helaas kunnen wij niet zo goed noten lezen, dus zingen zat er niet in. Maar wel grappig. 

Thuisgekomen en chillen en opfrissen, want vanavond gaan we weer uit eten in het restaurant hier op het park. Morgen moeten we weer vertrekken. We gaan naar de Ardennen, en onderweg zullen we Trier bezoeken. Dat wordt weer een mooie dag denk ik.