Dinsdag 8 Augustus: op weg naar Bryce Canyon

We zijn op hoogtestage! Misschien al een tijdje, maar vandaag viel het me pas op dat de hoogtes die langs de weg worden aangegeven toch steeds tussen de 6000 en 8000 feet zijn, wat toch al een hele hoogte is in meters. Af en toe zelfs in de 9000. Geen wonder dat ik bij sommige hikes hijg als een werkpaard (of is er toch iets met mijn conditie?). Als we de camping achter ons laten, gaan we eerst naar een “Bakery”. Je denkt “heerlijke verse croissants, de lucht van heerlijk bruin brood”. Maar niets is minder waar in dit land. Meestal heb je dan een overkill aan zoete broodjes, gebak en donuts en verder wat brood uit de fabriek. Helaas hier ook het geval, maar ik weet nog een paar echte broodjes te scoren. Ook was het meteen een gift shop en Erik had zijn zonnebril gisteren doormidden gebroken, dus die kon dat gelukkig hier ook vinden.

We rijden naar Bryce Canyon vandaag via de scenic route 12. Het is ook echt een prachtige weg, met vergezichten bij elke bocht. Onderweg komen we wel 2 x wegwerkers tegen. Dan staat er een mannetje midden op de weg met een bordje “STOP”.  Je moet dan zo’n 10 minuten wachten en dan komt er een auto voor te staan die je dan moet volgen. De eerste van de 2 keren, was het over een stuk weg wat echt heel eng was, zeker voor mij. Aan beide kanten van de weg geen vangrail en ook nog eens een afgrond aan beide kanten. Het was een soort natuurlijke brug tussen 2 bergen. Maar ook hier weer natuurlijk een prachtig uitzicht aan 2 kanten.

We komen door de bossen terecht in Escalante. Hier zou een versteend bos zijn (Petrified forest). We rijden de state park in, betalen onze fee en beginnen aan een hike van zo’n 2 uur, flink heuvel op. Maar al vrij snel komen we die versteende bomen tegen. Wat is dat prachtig. Het is dus een stuk steen, waarvan je nog wel kan herkennen dat het ooit een stuk boom is geweest, maar nu de prachtigste kleuren heeft. En daarna volgen er nog veel meer. De een nog mooier dan de ander. Het klimmen en klauteren hebben we er ruimschoots voor over.  De parkeerplaats is aan een meer en we nemen hier de lunch.

Dan snel door naar Bryce. Helaas is het ondertussen al rond 4 uur, dus we besluiten naar de achterkant van het park te rijden en dan de views op de terugweg te bekijken en maar zien hoever we komen. We komen tot de helft en doen het een beetje op zijn Japans: Auto neerzetten, uit de auto springen, foto’s maken en door. Oké, we doen het iets langzamer dan sommige Japanner, maar de intentie is een beetje hetzelfde. De rest morgen maar afmaken. Dit park is weer rood steen, maar het lijkt of iemand met nat klei heeft gespeeld, je kent dat wel van het strand. Weer anders dus.

We hadden al een camping geregeld, en als we daar aankomen zegt eigenaar Bill dat we toch snel moeten proberen wat eten te scoren. De winkels gaan hier vroeg dicht en sommige restaurants ook. We rijden door naar Panguitch (zo’n 20 minuten rijden) en eten bij het Cowboy Smokehouse Cafe. Een echt cowboy restaurant, met herten en elanden aan de muur (niet alleen het gewei, maar echt de hele voorkant van zo’n beest). Het eten is natuurlijk veel te veel voor ons Nederlanders, maar wel leuke belevenis. Ook kun je hier alleen met cash betalen, dus was even een beetje paniek om voor het eten nog een geldautomaat te vinden. Achteraf bleek dat helemaal niet nodig, want dit cafe had gewoon zijn eigen geldautomaat! Daarna ons plekje op de camping zoeken. We staan aan de rivier en als we aankomen zijn we een waar feestmaal voor de muggen. Maar al snel zijn die weg (waarschijnlijk wordt het te koud voor ze) en kunnen we weer normaal naar het WC hok lopen. We zijn zo’n beetje de enige gasten wel, maar het sanitair is schoon, dus voor ons prima. En we hebben wifi midden in de wildernis. Wat wil je nog meer. 

Oh ja, voor alle geinteresseerden: Ik heb NIET gereden. Erik had zijn teen van zijn linkervoet gestoten en in een automaat heb je die voet helemaal niet nodig. Mazzel! Maar ook gaat het wel beter als hij schoenen aanheeft, dus kon hij gewoon mee-hiken.