Dinsdag 1 Augustus: Op weg naar de Grand Canyon.

De camping waar we vannacht hebben gestaan is eigenlijk prima, maar er blijken maar 2 mannen en 2 vrouwen WC’s te zijn en 2 gecombineerde (unisex is hier helemaal in) was-/WC ruimten. Dat is natuurlijk veel te weinig voor een redelijk grote camping. Gisterenavond was het nog geen probleem, maar ’s morgens maakt natuurlijk iedereen zich klaar om toch bijtijds weg te kunnen en dan is er al gauw een tekort. Maar nadat we allemaal schoon en gewassen zijn, bak ik lekker scrambled eggs en kunnen we daarna op weg.

Vandaag rijden we richting Grand Canyon. Eerst vervolgen we route 66. Volgens onze ANWB beschrijving zouden er veel winkeltjes en bezienswaardigheden langs de route moeten zijn. Helaas is dat niet het geval, of wij hebben het niet als zodanig herkend. Beetje jammer, maar het gevoel dat je op deze overbekende weg rijdt vergoelijkt veel. Daarna gaan we verder op de snelweg, maar we zien al snel donkere wolken zich opeen pakken en voor we het weten zitten we midden in een flinke regenbui met donder en bliksem en hevige windvlagen. De zogeheten Moesson. Erik moet het stuur goed vasthouden om niet om te waaien. Gelukkig gaat alles goed, maar de rest van de dag zien we steeds die buien om ons heen, met af en toe prachtige slierten bliksem. We komen langs “Grand Canyon Caverns” en besluiten daar een bezoekje aan te brengen. Het is heel rustig, maar de rondleidingen gaan gewoon door, dus na een klein kwartiertje wachten, mogen we met onze gids Laurence de lift nemen naar de grotten. Het is zo’n 21 verdiepingen diep (ca. 65m) en het is door Walter Peck bij toeval gevonden op weg naar een pokerspelletje. Hij werd overvallen door de regen en schuilde in de grotten. Toen hij dieper ging dacht hij daar diamanten en goud gevonden te hebben. Later bleken de diamanten gewoon kristallen te zijn en het goud was achteraf ijzeroxide, oftewel roest. Omdat het dus niet veel op ging brengen besloot hij het open te stellen voor het publiek, die vroegen via een touw in een gat in de grond werden neer gelaten. Gelukkig mochten wij met de lift. In een van de grotten was een hotel (eigenlijk maar 1 kamer) aangelegd en voor 160 dollar, kon je er dus een nachtje doorbrengen. Later dit jaar zou er ook een restaurant worden aangelegd. Het koken zou niet in de grot plaatsvinden, omdat dat toch de grot aan zou tasten met vet etc., dus het eten wordt boven bereid en dan beneden uitgeserveerd.

Na dit bezoek rijden we snel verder naar Williams, waar we vanmorgen al een plekje op de camping hadden gereserveerd. Dat was prima gegaan, dus hebben we hier geluncht. Na de lunch gaan we op weg naar “Barringerkrater”, een meteoor inslag. Het blijkt wat verder weg dan verwacht, maar is niet moeilijk te vinden. 50.000 jaar geleden is hier een meteoor ingeslagen van zo’n 45m doorsnede. Die kwam op de aarde af met een snelheid van 18km per seconde en sloeg een enorme krater in de aarde. Na je kaartje gekocht te hebben, mag je naar de bovenrand van de krater en kan hem vanaf verschillende niveaus bekijken. Helaas mag je er niet in afdalen en ook niet over de bovenrand rondlopen. De NASA heeft hier nog geoefend in de jaren 60 met de astronauten, om zich voor te bereiden op hun maanlandingen. Grappig feitje. Terug naar huis zien we weer zwarte luchten om ons heen, maar we lijken er nu goed tussendoor te manoeuvreren. We kunnen bij terugkomst op de camping dan ook heerlijk buiten borrelen en eten. Hoewel Manon en ik de temperatuur van 24 graden al fris vonden en onze vesten onderuit de stapel kleding hebben gevist.