Maandag 31 juli: Route 66 naar Kingman

We branden bij het ochtendgloren al flink onze bedjes uit. Even nog ter info: Vincent slaapt boven de cabine, Manon slaapt op het gedeelte waar we overdag aan kunnen eten en Erik en Cathy hebben een eigen bedje achterin. Elk gedeelte kan met gordijnen worden afgescheiden, dus zo hebben we toch allemaal onze eigen slaapkamer. Van de camperverhuurder kregen we elk een grote zak, met daarin een slaapzak, laken (flinke grote), 2 handdoeken, een keukendoek, een kussen met sloop en een heel klein handdoekje, waarvan we niet weten of het nou een washand of iets anders moet voorstellen. Even een flinke wandeling naar het douchehok en WC en daarna lekker ontbijt. Manon en ik gaan daarna een camping reserveren voor vanavond, want dan hoeven we die niet meer te zoeken. Helaas gaat de KOA app niet altijd even makkelijk, waardoor we de reservering wel 4x over moeten doen, maar dan is het wel geregeld. Ik ga nog even langs het kantoortje hier om verhaal te halen, waarom onze plek als “closest available plot to the services” was. Want op de foto’s kunnen jullie zien dat er toch echt veel meer plekken waren. De dame achter de balie zei dat het gewoon zo was, dat er niets anders dichterbij was. Nou ja, liegen gaat die Amerikanen toch wel erg makkelijk af! Ook als je geen Trump heet.

Vandaag gaat de reis naar Kingman, langs route 66. We rijden uren lang eerst door een zeer kale vlakte. Er lijkt echt geen eind aan te komen. Om de 2 uur stoppen (zoals we in NL leren) is hier bijna niet mogelijk, want nergens kun je stoppen. Maar misschien kun je ook wel zeggen dat je overal kan stoppen. We zien ook hier een groep fietsers gaan. Moet je voorstellen dat je een hele dag door deze vlakte moet fietsen in 40 graden. Ik zie daar de lol echt niet van in. Manon mocht vandaag voorin zitten. Vincent en ik hebben achterin aan de tafel, een route bedacht (iets om), langs de Colorado rivier. Na de lege vlakte lijkt het langs de rivier opeens een oase. Palmbomen, jachten, mooie huizen. We komen ook een “attractie” tegen: London Bridge. Hier hebben ze de brug nagebouwd en ook een soort kitscherige Engelse stadje met allemaal winkels erin. Echt te lelijk voor woorden. Gauw weer door dus.

Dan komen we bij Route 66. Echt een leuke weg. Achterin de camper trillen de ramen open, maar het is een mooie weg (dit stuk tenminste). We rijden, met wat korte stops, tot we bij het plaatsje Oatman komen. Dit is een soort van “spookstad”, met huizen die lijken op een set uit een cowboyfilm. In het plaatsje wonen niet echt mensen, dit gedeelte dan, maar lopen wel overal ezels rond. En in de huisjes zijn veel souvenierswinkels, ijswinkels en dat soort dingen. Wel grappig. Dan moet je door het dorp heen rijden om de weg te vervolgen en kom je wat later een heel oud benzinepomp tegen. Ook even een mooi plaatje schieten. Zo komen we rond half 7 aan op de camping en de reservering (wat eigenlijk niet nodig was) was goed doorgekomen. Heerlijk buiten gezeten, want we vonden de temperatuur hier aangenaam. Maar nog steeds 36 graden. Lekker zelf eten gekookt en morgen op naar de Grand Canyon. 

PS. We hebben geen hond opgepikt onderweg. Het is een grapje van de verhuurbedrijf. Elke camper had een andere hond op de deur. Wij dus een golden retriever. Ik begin dat beest wel een beetje zat te worden….haha.