Donderdag 3 Augustus: Page

Paniek! Tenminste zo begint de dag een beetje. We proberen een camping voor de komende nacht te vinden, maar niets lukt. Uiteindelijk vinden Manon en ik er een en boeken hem meteen. Phew…. Hoewel, 2 minuten later komen we tot de conclusie dat die camping bijna 400km verder ligt dan waar we naar toe willen. Ik probeer daarom te bellen om het meteen weer op te zeggen, maar dat lukt niet (geen bereik). Ik baal als een stekker natuurlijk, stom. Door alle gedoe gaan we pas veel later weg dan gepland. Maar goed, op naar Page! We besluiten meteen daar naar toe te rijden en dan maar eerst een camping te zoeken, dan kunnen we daarna nog wat “attracties” doen. We rijden vooral door de woestijn en ook vandaag zien we de buien om ons heen hangen. We krijgen zelf maar een paar spetters gelukkig. Het laatste stuk voor Page is erg mooi, want daar rijden we weer door de rode rotsen heen. En dan krijg je opeens in de verte Lake Powell te zien. Page ligt op het puntje daarvan. We rijden Page in en gaan bij de dam (ook heel mooi) naar het informatie centrum om te vragen waar er campings zijn. De ANWB gaf de camping Wahweap op, maar die zag er op internet al heel vol uit. Daarom gaan we naar Page/Lake Powell camping. Die ligt niet ver van het stadcentrum af, en jawel, daar is gewoon plek. En wat voor een! Prima met schaduw. Het is hier in Page trouwens weer flink warm (hoog in de 30) met een flinke wind, dat zal misschien door al die omringende buien komen. Na een lunch met heerlijke broodjes die we onderweg hadden gescoord, gaan we eerst naar Antelope canyon. Daar boeken we een excursie bij Ken’s  Tours. Alleen de excusies van 6:20 en 6:40 zijn nog vrij. En dan hebben we het hier over vroege ochtend dus. Even slikken, maar moet kunnen. Ook lastig is het feit dat we in Arizona zijn waar ze niet aan zomertijd doen. Maar de indianen die de tour organiseren, erkennen wel weer zomertijd. Snapt u het nog? Maar goed, daarna gaan we naar horseshoe bend. Een meander van de Colorado River. Je moet even een stukje lopen door redelijk rul zand om er te komen, maar dan is het wel mooi. Helaas is het net zo iets als de Prekestoele in Noorwegen en is het voor mij, met mijn hoogtevrees, bijna ondoenlijk om over de rand te kijken om de hele “horseshoe” te zien. Maar gelukkig neemt Vincent ook veel foto’s en wil Erik met mijn camera ook wel even wat schieten. Ik schuifel een beetje rond hier en waag me tot een meter of 2 van de rand. Nou ja, genoeg excitement voor mij voor vandaag. We lopen terug en gaan naar de camping om even te borrelen en te eten. Het begon met paniek, maar werd zo toch een mooie dag. 

PS. Foto's komen af en toe wat later dan het verhaaltje. Soms is de wifi op de camping wat te langzaam voor de lading foto's die ik met jullie wil delen.